Jaki los czeka naszego kota?

Podczas podróży na Wolę towarzyszyła nam mała troska. Chodziło o kotka. Zeszłym razem baliśmy się wypuścić ją luzem na nieznanym jej terenie. Nasza Tissaya była do tej pory kotem pół dzikim. Wiele lat spędziła z nami, czy też bardziej obok nas, wychodząc nocą, a podczas dnia jedząc i śpiąc w pomieszczeniu gospodarczym. Taki tryb życia narzuciliśmy kici po tragicznej śmierci jej brata, który w wieku pół roku zginął w paszczy jednej z moich nieżyjących już goldenek. Postanowiliśmy chronić pozostałą nam jedyną kotkę nie dopuszczając do jej kontaktów z psami. Lata mijały, nasze suczki, które polowały na koty, umarły ze starości.  W pomieszczeniu gospodarczym, gdzie w ciągu dnia mieszkała kicia, urządziliśmy izbę Muzeum. Kotek zaczął spotykać się w ciągu dnia z psiakami, ale trzymał się od nich na dystans. Owszem, nasze psy gonią kota, ale tylko wtedy, gdy ucieka. Z każdym miesiącem zwierzęta oswajały się ze sobą, a Tissaya ćwiczyła odwagę i charakter starając się nie uciekać z podwórka za każdym razem, kiedy zobaczyła psa. Nadal jednak nie wiedzieliśmy, jak bardzo związana jest z nami, a jak mocno ze swoim terytorium, dlatego kiedy pierwszy raz, rok temu, wyjechaliśmy na kilka dni na Wolę, zostawiliśmy ją w domu oczywiście umożliwiając jej dostęp do jedzenia i picia. Do tamtej chwili kotka traktowała nas jak powietrze, no może jako dostawców pełnej miski i nie zdradzała żadnego przywiązania. Kiedy zniknęliśmy jej na 10 dni musiała przeżyć tak wielki szok, że od naszego powrotu nie spuszcza nas z oczu. Zaczęła się do nas łasić, wchodzić na kolana i domagać pieszczot. Przestała bać się psów, a kiedy ona nie ucieka, psy ją ignorują. Postanowiliśmy zabierać zatem kotka ze sobą. 

Podczas poprzedniego pobytu we Dworze nie wypuszczaliśmy jej z kuchni. Miała tam dużo przestrzeni i dobre jedzenie, ale baliśmy się, że nam gdzieś zaginie, lub coś się jej stanie. Ten pobyt jednak postanowiłam wykorzystać, by oswoiła się z otoczeniem.

Po spędzeniu nocy w znajomej sobie kuchni, kicia wyszła na podwórko. Początkowo z obawą błądziliśmy za nią wzrokiem, gdzie pójdzie, czy wróci, czy nie oddali się za bardzo. Kicia cały dzień wykorzystała na obejście wszystkich granic i trzeba jej przyznać, że w mig pojęła zasięg terenu. Całą resztę pobytu spędziła przy nas przed domem, wylegując się na klombie lub towarzysząc nam przy jedzeniu. Wykazywała szczególną bezczelność wchodząc na stół, lecz rozumiała, kiedy sobie tego nie życzymy. Odetchnęłam z ulgą kiedy dotarło do mnie, że przeprowadzka nie zrobi na kici zbyt dużego wrażenia. Nie znam się za bardzo na kotach i ich psychice, ale teraz uważam, że to mit, iż koty przywiązują się do terenu, nie do człowieka. Na Woli będzie jej tak samo dobrze, jak w Zapuście.

Następnego dnia po przyjeździe zrobiliśmy obchód całej reszty dworskich włości, czyli urządziliśmy sobie spacerek po sadzie i łące. Bardzo lubimy wszystkie zwierzęta, ale ogrom prac renowacyjnych jakie nas czekają i organizacja obiektu na potrzeby turystyczne, uniemożliwiają nam opiekę nad zwierzętami gospodarskimi. Z terenu, który przynajmniej na razie nie wykorzystujemy, korzystają zwierzęta sąsiadów. Z przyjemnością rzuciliśmy na nie okiem.

Gęsi są niezwykle pocieszne. Gdyby nie gryzące nas komary i gzy, nie oderwałabym oczu od ich komicznych ruchów. Każdego ranka przy śniadaniu słyszeliśmy ich gęganie, a gdzieś z oddali roznosiło się gdakanie kur. W Zapuście już tego nie usłyszymy. Prawdziwe odgłosy wsi są często wypierane przez puszczaną na pełny regulator muzykę disco-polo. Niestety, w piątek i my staliśmy się mimowolnymi słuchaczami tego typu rytmów zaserwowanych przez jakiegoś sąsiada ze wschodniej strony. Trochę obawialiśmy się, że każdy dzień każdego weekendu będzie nas żegnał znienawidzonymi rytmami (mam silną alergię na disco-polo, już wolę ludowe z dwojga złego), ale okazało się, że był to jedynie incydent. Nie wiem, skąd nagle wzięło się u mnie umiłowanie sielskiej wsi z jej zapachami obornika, widokiem oraz odgłosami zwierząt gospodarskich. Uczciwie jednak muszę powiedzieć, że wygodnie jest mieć tego typu atrakcje za płotem, nie mając obowiązku opieki nad inwentarzem.

W końcu przyszła jednak taka chwila, kiedy trzeba było skupić się na swojej robocie i ogarnąć przestrzeń dookoła dworu. Przede wszystkim zrobiliśmy obchód w celu sprawdzenia, czy sadzone przez nas maliny i winogrona oraz przesadzany berberys się przyjęły. Najpierw jednak trzeba było uwolnić je z chwastów. Serce zabiło nam żywiej, a buzie same się uśmiechnęły. Trzy winogrona (z czterech) wypuściły pędy, a maliny przyjęły się wszystkie. Berberys przyjął się w stu procentach. Będzie z niego piękny żywopłot i to już niebawem. Już na wiosnę, jak podejrzewam, będzie można zdjąć okropną, starą, szpecącą otoczenie siatkę.

Plewienie klombu, koszenie dalszej części posesji, przycinanie wybujałych iglaków oraz porządkowanie terenu z suchych gałęzi, jakie pospadały podczas wiosenno-letnich nawałnic, zajęło nam cały pobyt. Z każdym nowo oczyszczonym kawałkiem coraz bardziej rozjaśniało mi się w głowie. Rozplanowaliśmy teren, wyznaczyliśmy miejsce na ogródek warzywny oraz przyszły plac zabaw dla dzieci. Nie ukrywam, że myślę również o placu zabaw dla psów naszych gości. Kynologia jest naszą pasją, czemu mamy tego nie wykorzystać?

Chcielibyśmy stworzyć przestrzeń, w której każdemu będzie wygodnie i miło spędzić czas.