Urzędnicze tango, cz.1.

Jakiś czas temu blogerka Mika pisała o swoim lekarzu, który na klapie od fartucha nosi znaczek z rozcapierzoną dłonią i napisem- nie biorę! Przypomniało mi się to, kiedy sytuacja zmusiła nas do udania się do Urzędu Gminy w sprawie podatków, a potem do małopolskiego WKZ-tu. Rozmawiając z panią z Urzędu Gminy przez telefon, niemal słychać było, jak rwie sobie włosy z głowy. Nikt tam nie panuje nad zmieniającymi się jak w kalejdoskopie współwłaścicielami, bo jesteśmy w trakcie załatwiania tych wszystkich skomplikowanych formalności. To było dla mnie mniej więcej zrozumiałe, gdyż każdy z urzędów, sądy, księgi wieczyste, potrzebują kilku tygodni na wprowadzenie nowych danych i puszczenie ich dalej w świat. Niezrozumiałe dla mnie było, iż w wykazie gminnym figurują jeszcze zabudowania, które zniknęły z powierzchni ziemi 30, a może 40 lat temu. Umówiliśmy się z panią prowadzącą sprawę podatków, iż przyjdziemy do niej osobiście i skorygujemy stan wiedzy urzędniczej ze stanem faktycznym.

-Ciekawa jestem, czy gdybym na każdą wizytę w urzędzie wkładała koszulkę z przekreśloną ręką i napisem „nie daję”- zagaiłam naiwnie Chłopa- to korzystnie wpłynęłoby na wynik wizyty, czy wręcz przeciwnie?

-Moim zdaniem wyleciałabyś za drzwi, pomiędzy „puk, puk”, a „dzień dobry”.

Dalsza dyskusja na ten temat była jałowa, ponieważ i tak nie mamy gotówki na łapówki i wszystko musimy załatwiać zgodnie z przepisami pomnożonymi przez dobry/zły humor urzędnika.

W Urzędzie Gminy okazało się, że dwór na Woli Zręczyckiej ma osobną teczkę. Stan skomplikowania tej sprawy musi być zatem ponadprzeciętny.

Zacznę może od tego, iż zwróciliśmy się z podaniem o zwolnienie z podatku części objętej ochroną konserwatorską, czyli dworu wraz z działką, na której stoi, ponieważ takie prawo daje nam ustawa o ochronie zabytków. Pani urzędniczka prowadząca tę sprawę zażyczyła sobie, abyśmy uzyskali od konserwatora zabytków dokument potwierdzający, że dwór i otoczenie jest konserwowane i utrzymywane zgodnie z przepisami o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

Ręce mi opadły. Dopiero od niedawna Chłop ma akt własności i nie w naszej mocy było to, jak dwór był do tej pory konserwowany i utrzymywany. Teoretycznie, gdybyśmy przejęli rozlatującą się ruinę, to nie uzyskalibyśmy zwolnienia z podatku? Kolejny polski urzędniczy absurd.

Zazgrzytałam zębami. Nie będę- przynajmniej na początek- robiła żadnych rewolucji w kolejnym po Olszynie Urzędzie Gminy. Zacisnęłam zęby i grzecznie poinformowaliśmy panią, że pojedziemy do Krakowa i postaramy się uzyskać ten papier. Przy okazji zapytaliśmy, czy Politechnika będąca w przeszłości użytkownikiem zabytkowej posesji również składała tego typu dokumenty. Nie uzyskaliśmy jednoznacznej odpowiedzi prócz takiej, że z Politechniką nie było żadnych problemów, płacili podatki zawsze i na czas. A pewnie, z pieniędzy publicznych to sobie mogli pozwolić na płacenie kosmicznej kwoty nawet za budynki, które wyburzyli 30 lat temu.

Kilka następnych minut zajęło nam tłumaczenie pani, że na posesji są 2 budynki, a nie trzy, jak ma to w swoim aktualnym wykazie.

-Bardzo proszę do nas przyjechać i sobie policzyć zabudowania- zachęcaliśmy panią, jak tylko mogliśmy.

Pani urzędniczka nie była zainteresowana wizytą, uwierzyła nam na słowo.

-Czekam na ten papier od konserwatora- rzekła na pożegnanie.

-Boże, jaka ja byłam naiwna myśląc, że uda się to wszystko załatwić podczas jednej wizyty- jęknęłam zlana potem nie tylko z powodu panujących dzikich upałów.

Cdn…