Pożegnanie Fiony.

Od śmierci Fiony minęły dwa tygodnie, a ja wciąż nie mogę zebrać się, by napisać o niej kilka słów. Ledwie siadam przy laptopie, oczy zachodzą mi łzami.

Opisany w poprzednich postach pobyt na Woli, był dla Fiony ostatnim. Suczka już od kilku tygodni wydawała się być nieco osłabiona, zmęczona, lecz mieliśmy nadzieję, że uda się nam ją jeszcze na stałe sprowadzić na Wolę, że zostanie z nami na zawsze. Fiona miała inne plany. Zapragnęła odejść w miejscu, w którym się urodziła i dotrzymać towarzystwa pod kurhanikiem swojej mamie i babci.

Taką chcę ją zapamiętać.

Fiona (Anetka Tuskulum) urodziła się w pierwszym miocie naszej świeżo wówczas zarejestrowanej hodowli, dn. 15 maja 2002 roku w Zapuście, pół roku po naszej przeprowadzce z Wrocławia. Będąc szczęśliwymi posiadaczami dwóch suczek- babci Buły (Danae z Linkova) oraz mamy Triss (Banshee z Niedźwiedziej Gawry) zapragnęliśmy zostawić sobie następne pokolenie. Już pierwszego dnia po porodzie wiedziałam, która sunia spędzi z nami życie.

Maleńka Fiona była niezwykle ruchliwym i charakternym stworzonkiem. Kiedy malce spędzały czas na podwórku w roboczo skonstruowanym kojczyku, potrafiła wspiąć się w wieku 5 tygodni po oczkach siatki, by dostać się na pokoje. Jej dorastanie przypadło na moją bardzo ciężką chorobę- odnowienie się ZZSK, które trwało miesiącami. Pamiętam, jak w poczuciu obowiązku, spuchnięta, obolała i zapłakana z bólu, chodziłam z nią na spacery, uczyłam ogłady, która w przyszłości zaowocowała sukcesami na wystawowym ringu. Fiona była grzeczna, karna, troszkę niezależna, ale w porównaniu do swojej babci i mamy, nawet pod tym względem była aniołem. Fiona spełniła niemal wszystkie nasze oczekiwania. Wyrosła na zdrową, śliczną suczkę, zdobyła nawet tytuł czempiona polski. Była tylko jedna mała łyżka dziegciu w tym ogromnym garze miodu- nie mogliśmy doczekać się od niej potomstwa. Mieliśmy marzenie, że będziemy zostawiać sobie po jednej suczce z każdego pokolenia linii żeńskiej. Niestety, nasze plany się nie ziściły. Kiedy straciliśmy już nadzieję (nadal próbowaliśmy), a potrzebowaliśmy nowej suczki by kontynuować pracę hodowlaną, sprowadziliśmy z czeskiej hodowli naszą Mantrę (Bluebell of Anavy). Wtedy los sobie z nas zakpił- Fiona zaszła w ciążę i urodziła 5 szczeniąt. W tej sytuacji nie mogliśmy sobie pozwolić na jeszcze jedno szczenię. Martwiliśmy się również, że jej córka może odziedziczyć podobne problemy hormonalne uniemożliwiające jej planowane zajścia w ciążę. 

Poród, który przeżyła Fiona, był bardzo ciężki (szóste szczenię nie przeżyło). Miał on miejsce, gdy suczka liczyła sobie już 5,5 roku. Wówczas zdecydowaliśmy, że wycofamy Fionę z rozrodu i skupimy się na wychowaniu Mantry. Jak wymyśliliśmy, tak uczyniliśmy. Zrobiliśmy jednak ogromny błąd, że wraz z tym postanowieniem nie zapadła decyzja o sterylizacji suczki. Fiona miała kłopoty hormonalne, żadna z cieczek nie przebiegała normalnie. Jest to wskazanie do przeprowadzenia sterylizacji, która pozwala uniknąć kłopotów na przyszłość.

Brak tej decyzji zemścił się na nas dwa lata po urodzeniu przez nią maluszków. Fiona dostała ropomacicza zamkniętego, które charakteryzuje się brakiem objawów i jest schorzeniem śmiertelnym. Kiedy suczka odmówiła spożycia zawartości miski, co przy jej łakomstwie oznacza jakiś ogromny dramat, zapakowaliśmy ją do auta i zawieźliśmy do weterynarza. Podczas podróży jej macica otwarła się i wyciekły z niej litry ropy. Sunia poszła od razu na stół, na operację. Niestety, organizm był już zatruty. Miesiąc walczyliśmy o jej życie. 

Po operacji Fiona nie podejmowała jedzenia (karmiłam ją jak gęsi na tucz- kawałki mięsa w gardło, trzymanie paszczy i czekanie na łyknięcie), a wkrótce pojawiły się pierwsze powikłania. Najpierw było to zapalenie osierdzia serca, a kiedy powoli serce wracało do normy, dostała sepsy. Jak to przy sepsie, udało się ją uratować w ostatniej chwili, ponieważ narobiłam rabanu, kiedy jej temperatura jej ciała wzrosła o 1 st, a na brzuchu pojawiły się plamy. To był koszmarny miesiąc. Kiedy pojawiły się oznaki sepsy, byłam pewna, że suczka z tego nie wyjdzie. Płakałam tak okropnie, aż Fiona resztkami sił przyszła do mnie, położyła mi głowę na kolanach, jakby chciała mnie pocieszyć. 5 lat później, kiedy zostało jej jedynie 3 dni życia zrobiła to samo.

Cudownie ocalona.

Fionę udało się wyratować, ale zdawaliśmy sobie sprawę, jakim odbyło się to kosztem. Kombinacje leków, jakie musiała brać- ratujące życie, musiały nadszarpnąć jej nerki. Po cichu przypuszczaliśmy, że mogą kiedyś w przyszłości być przyczyną jej śmierci. I tak właśnie się stało.

Po tej koszmarnej chorobie Fiona żyła z nami spokojnie i szczęśliwie 5 lat. Jeszcze trochę pochodziła na wystawy, ale później przestało jej to sprawiać radość, więc odpuściliśmy. Była zdrowym, kochanym seniorkiem, cudowną towarzyszką zabaw dla Mantry. Mantrą opiekowała się od samego początku, gdy tylko ta pojawiła się w naszym domu. Nigdy nie sprawiała nam kłopotów, jej jedynym grzeszkiem było ściąganie i zjadanie różnego rodzaju głównie papierowych gadżetów z niskiego stolika w naszej sypialni. Wrąbała dwa motki muliny, kalendarzyk podręczny i bloczki do notatek oraz niezliczoną ilośc chusteczek higienicznych. Przypuszczamy, że kółko od odkurzacza, które leżało sobie czekając na wprawienie w jednym z kątów domu, również zniknęło w jej gardzieli. Nauczyliśmy pilnować i odkładać na miejsce drobne rzeczy.

Ostatnie zdjęcia Fiony na Woli zrobione dokładnie miesiąc przed jej śmiercią 4 maja 2014.

Od wczesnej wiosny tego roku Fiona zdradzała objawy bólu stawów biodrowych. Chodziła coraz wolniej, spacery były krótsze. Aż do ostatniego tygodnia swojego życia zachowała humor i doskonały apetyt, który uśpił naszą czujność. Gdy przyszliśmy do weterynarza z suczką na chodzie, która odmówiła zjedzenia śniadania, było już za późno. Mocznik przekraczał normę kilkukrotnie, kreatynina i potas również. Fiona miała bardzo zaawansowaną anemię. Natychmiast wdrożyliśmy procedurę płukania nerek oraz dożywianie suczki za pomocą kroplówki. Dodatkowo w domu karmiłam ją co pół godziny karmą w płynie podawaną w strzykawce. Niestety, sunia słabła z dnia na dzień. W trzecim dniu od pierwszej wizyty u weterynarza przestała podnosić się na nóżki. Szóstego dnia powtórzyliśmy badania krwi. Mocznik wzrósł już 10 krotnie, co świadczy o tym, jak gwałtownie przebiegała ta choroba. Na skutek zatrucia potasem, Fiona zaczynała tracić momentami świadomość. Weterynarz nie dał nam żadnej nadziei. Jej dalsza agonia wiązałaby się z bólem i cierpieniem, ponieważ serce miała o dziwo dosyć mocne. Odłączona od kroplówek umarłaby po prostu z głodu, jeśli wcześniej nie umarłaby z powodu zatrucia toksynami. Musieliśmy podjąć decyzję, która wydawała się nam jedyna i słuszna. Decyzję o eutanazji podjęliśmy z czystym sumieniem i świadomością, że zrobiliśmy wszystko, co tylko było możliwe, by jej pomóc.

Fiona odeszła od nas za Tęczowy Most 4 czerwca 2014 w piękny słoneczny dzień w swoim ulubionym miejscu- pod winogronem. Nieopodal, w lasku pojawił się trzeci kurhanik.

Fiona przeżyła z nami 12 cudownych lat, podczas których była nam towarzyszką i członkiem naszej rodziny. Choć jej życie mogło skończyć się już 5 lat temu, udało się jej dożyć z nami starości. Bardzo nam jej brakuje, mocno tęsknimy, a ja wciąż jeszcze płaczę kiedy tylko o niej pomyślę.

Anetka Tuskulum 15.05.2002-4.06.2014