Chłoporobotnicy.

Kilka dni temu sąsiadka zapytała nas, czy czujemy się we Dworze już jak we własnym domu. Szczerze mówiąc, to jeszcze nie za bardzo się czuję, ponieważ nie mam okazji tego rozważać. Moje zwoje mózgowe zajęte są całą logistyką:  planowaniem inwestycji, organizacją życia codziennego, budowaniem przyszłości, myśleniem o upiększeniu terenu. Nie mam jeszcze swoich ulubionych miejsc w domu, wygodnych sprzętów. W Zapuście mieliśmy przytulny pokój z naszymi wygodnymi, ale już nieco sfatygowanymi fotelami ratanowymi. Zostawiliśmy je obecnym właścicielom naszego byłego domu i jeszcze nie upolowaliśmy nowych.

Nie, nie czujemy się jeszcze właścicielami dworu. Bliżej jest nam w tej chwili do chłoporobotników. Każdego wieczora robię plany  dotyczące ogarniania ogrodu, by rano, tuż po śniadaniu, zabrać się do roboty. W cięższych pracach pomaga mi Chłop, który ma dodatkowo wiele technicznych spraw do załatwienia. 

Od Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków otrzymaliśmy zalecenie oczyszczenia terenu wokół Dworu, co oznacza usuwanie samosiejek, opadłych i suchych gałęzi. Na hektarze jest tego cała masa i nie ma szans, by zdążyć ze wszystkim w tym sezonie. Mimo to, pracujemy jak w amoku. 

Grabienie trawnika i przygotowanie go pod koszenie, 

które już zapewne będzie miało miejsce lada moment.

Pod stertą modrzewiowych gałęzi 

odkryłam szczątkowo zachowany taras.

Zamówiłam już róże okrywowe, pochodne gatunku The Fairy, w trzech kolorach- czerwonym (Fairy Dance), żółtym (Yellow Fairy) i białym (White Fairy). Będą one okalały klomb przed Dworem. Z innymi zakupami kwiatów wstrzymam się do maja, poczekam na Anię z bloga Fajne Ogrody, która przyjedzie, rzuci okiem na nasz teren i zaprojektuje nasadzenia. 

Kiedy jestem już tak zmęczona, że nie daję rady pracować przy porządkowaniu terenu, robię inwentaryzację przyszłego ogrodu, co też nie jest łatwe. Musimy przedzierać się przez gąszcz chaszczy, by umiejscowić na planie wszystkie drzewa. 

owe gąszcze nieprzebrane

Za tymi chaszczami  jest dodatkowo ogromna dziura!

Plan robię w skali 1:100, co wydało mi się najłatwiejsze do przeliczeń, ale rychło okazało się, że wyjdzie mi z tego projekt o wielkości bliskiej Panoramie Racławickiej.

To jest jakaś 1/4 ogrodu, a może i nawet 1/5

Poprzednio pokazałam Wam prawie urządzony mniejszy salonik. Nadal nie mamy weny, ani czasu, by zabrać się za renowację stołu, który tam stanie. Tymczasem na allegro znalazłam nie lada gratkę.

Mój Chłop zawsze marzył o cesarskim kredensie. Nie bardzo domyślałam się, co ma na myśli, wiedziałam tylko, że to eklektyzm. Akurat eklektyzmu nie za bardzo lubię. To pomieszanie stylów, przerost formy nad treścią, łączenie ze sobą elementów zupełnie do siebie nie pasujących, niezwykle mnie drażni. 

Pewnego dnia, odpoczywając przy komputerze, przeglądałam oferty sprzedaży mebli. W oko wpadł mi imponujący zarówno w formie, jak i w treści bardzo duży kredens. Taki w sam raz do naszego dużego salonu. Kredens określony był jako neorenesansowy. Eklektyzm, oczywiście, ale taki, który trzyma się jednego stylu. „No przecież to jest właśnie kredens cesarski!”- zakrzyknął Chłop i dokonaliśmy zakupu. 

Pojawiło się pytanie, czy za tak atrakcyjną cenę mamy do czynienia z oryginałem, czy z dwudziestowieczną kopią? Po detalach, typu zamki oraz po konsultacji z sąsiadką, która "robi w zabytkach” ustaliliśmy, że to jednak oryginał. Poza tym umówmy się, nikt nie zrobiłby kopii za takie marne pieniądze.

Wprawdzie renowacja kredensu nie za bardzo byłemu właścicielowi wyszła (wstawił np. ordynarne nowe śrubki), ale to detal, którego na pierwszy rzut oka nie widać. Poza tym wiecie, jak to jest; mądry nie zauważy, głupi pomyśli, że tak ma być :-)

Pomimo tego, że mnie od roboty wysiadł kręgosłup, Chłop nabawił się dziwnej przypadłości objawiającej się kaszlem bez śladów infekcji (podejrzewamy alergię na jakiegoś grzyba, bo dom jest bardzo zawilgocony), jesteśmy naładowani pozytywną energią. Cieszymy się ogromnie, że mimo paru przeciwności losu, możemy zaopiekować się z jednej strony rodzinną spuścizną, a z drugiej strony zabytkiem,  który tak naprawdę należy do całego społeczeństwa.